Profesor Marian Pasko, Lesław Gołębiowski i Profesor Jerzy Lewicki Profesorami Honorowymi Politechniki Rzeszowskiej
W dniu 18 kwietnia 2018 r. odbyła się uroczystość wręczenia dyplomów Profesora Honorowego Politechniki Rzeszowskiej:
- Profesorowi Marianowi Pasko z Politechniki Śląskiej w Gliwicach,
- Profesorowi Lesławowi Gołębiowskiemu,
- Profesorowi Jerzemu Lewickiemu.
Uznając liczne zasługi zarówno dla macierzystej uczelni i wydziału oraz środowiska naukowego, Senat Politechniki Rzeszowskiej na wniosek Rady Wydziału Elektrotechniki i Informatyki postanowił uhonorować działalność naukową, dydaktyczną, organizacyjną i społeczną prof. M. Pasko, prof. L. Gołębiowskiego i prof. J. Lewickiego tytułem Profesora Honorowego Politechniki Rzeszowskiej. Inicjatywę tę poparły Rady Wydziałów: Budownictwa, Inżynierii Środowiska i Architektury oraz Wydziału Budowy Maszyn i Lotnictwa.
Dyplomy wręczali prof. Tadeusz Markowski rektor Politechniki Rzeszowskiej wraz z prof. Kazimierzem Buczkiem dziekanem Wydziału Elektrotechniki i Informatyki oraz prof. Grzegorzem Budzikiem prorektorem ds. nauki.
W swoim wystąpieniu prof. Tadeusz Markowski rektor PRz podkreślił, że: Tytuł Profesora Honorowego Politechniki Rzeszowskiej nadaje się wybitnym uczonym, twórcom techniki, doskonałym dydaktykom, zasłużonym dla Uczelni. Jestem zaszczycony, że w imieniu społeczności akademickiej Politechniki Rzeszowskiej mogę podziękować uhonorowanym dziś naukowcom za ich pracę dla naszej Uczelni oraz przekazać życzenia dalszych lat owocnej pracy i pomyślności w życiu osobistym
Procedurę prowadził prof. Kazimierz Buczek Wydziału, natomiast laudacje wygłosili: oraz prof. Mariusz Korkosz, prof. Damian Mazur i prof. Janina Rząsa.
Na zakończenie uroczystości prof. Lesław Karpiński zaprezentował ciekawy wykład nt.: „Ochrona odgromowa statków powietrznych”.
Prof. dr hab. inż. Marian Pasko urodził w 1946 r. w miejscowości Las na Ziemi Żywieckiej. W 1971 r. ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej. Stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie elektrotechnika uzyskał na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w 1977 r., a stopień doktora habilitowanego w dyscyplinie elektrotechnika w 1994 r. na tym samym wydziale. W 2001 r. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. W 2004 r. decyzją ministra edukacji narodowej i sportu został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego na Politechnice Śląskiej.
Zainteresowania naukowo-badawcze Profesora obejmują szeroko rozumianą elektrotechnikę teoretyczną poszerzoną o zagadnienia z elektroniki, energoelektroniki, automatyki i sterowania maszyn elektrycznych. Nowatorskim obszarem działalności naukowej prof. Mariana Pasko są zagadnienia związane z zastosowaniem obserwatorów Luenbergera w maszynach elektrycznych. Profesor jest autorem i współautorem ponad 500 różnych publikacji, w tym monografii, rozprawy, podręczników akademickich oraz skryptów.
Profesor Marian Pasko wypromował 8 doktorów z dyscypliny naukowej elektrotechnika, był również promotorem doktoratu honoris causa prof. Stanisława Bolkowskiego. Recenzował kilkadziesiąt doktoratów, habilitacji i wniosków profesorskich (łącznie 73).
Jest autorem wielu opinii opracowanych dla Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułu Naukowego. Był ekspertem i recenzentem wielu wniosków o projekty badawcze, badawczo-rozwojowe oraz rozwojowe. Wypromował ponad 120 magistrów inżynierów oraz inżynierów elektryków i elektroników. Aktywnie współpracuje z kilkoma ośrodkami zagranicznymi (TU-VSB w Ostrawie, TU Bohema w Pilźnie, TU w Brnie, Politechniką Lwowską) oraz z Czeską Akademią Nauk.
Profesor M. Pasko ma bogaty dorobek organizacyjny zarówno na poziomie macierzystej uczelni, jak i ogólnokrajowym. Do najistotniejszych należy zaliczyć członkostwo w Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów w kadencji 2013-2016, dwóch sekcjach Polskiej Akademii Nauk (obecnie jest przewodniczącym Sekcji Teorii Elektrotechniki Komitetu Elektrotechniki PAN). Ponadto jest przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego IC-SPETO, członkiem Komitetów Naukowych i Programowych wielu innych konferencji naukowych. Profesor jest również członkiem Komitetów Naukowych licznych czasopism krajowych i zagranicznych, a także recenzentem w wielu czasopismach o zasięgu krajowym i międzynarodowym. Był członkiem Zarządu Głównego PTETiS (1999-2017) oraz przewodniczącym Oddziału Gliwicko-Opolskiego PTETiS (do 2017).
Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną otrzymał: Złoty Medal za Długoletnią Służbę, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, medale: KEN, Zasłużonym dla Politechnik Śląskiej, im. S. Fryzego, im. P. J. Nowackiego, im. M. Doliwo-Dobrowolskiego, im. R. Dzieślewskiego, Złotą Odznakę PTETiS. Otrzymał także dwukrotnie Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, kilkadziesiąt Nagród Rektora Politechniki Śląskiej.
Prof. dr hab. inż. Lesław Gołębiowski urodził się 1946 r. w Rzeszowie. Po ukończeniu I Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie rozpoczął w 1964 r. studia na Politechnice Rzeszowskiej (wówczas WSI). Ukończył je w 1968 r., uzyskując tytuł inżyniera. W latach 1968-1970 studiował na Wydziale Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera elektrotechniki górniczej. Ukończył również studia na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego i uzyskał w 1976 r. tytuł magistra matematyki.
Stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie elektrotechnika teoretyczna, maszyny elektryczne nadała Mu w 1974 r. Rada Wydziału Elektrotechniki, Informatyki i Elektroniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Dynamika maszyny asynchronicznej z uwzględnieniem nasycenia obwodu magnetycznego. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1997 r. na tym samym wydziale AGH w Krakowie na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. Residualne modele maszyn elektrycznych. W 2013 r. Lesław Gołębiowski uzyskał tytuł naukowy profesora.
Profesor Lesław Gołębiowski jest związany z Wydziałem Elektrotechniki i Informatyki od 1970 r. Początkowo pracował jako asystent w Katedrze Maszyn Elektrycznych (1970-1971), następnie jako kierownik Ośrodka Obliczeniowego PRz (1971-1975). W latach 1975-1997 był adiunktem w Zakładzie Podstaw Elektrotechniki i Informatyki, a w latach 1992-2012 zastępcą kierownika Zakładu Podstaw Elektrotechniki i Informatyki. Od 1997 r. jest zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego Politechniki Rzeszowskiej w Zakładzie Podstaw Elektrotechniki i Informatyki, dzisiejszej Katedrze Elektrotechniki i Podstaw Informatyki Politechniki Rzeszowskiej. Ponadto w latach 1987-2002 był głównym informatykiem w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Rzeszowie.
Dorobek Profesora Lesława Gołębiowskiego obejmuje ogółem 154 publikacje. Prace naukowe Profesora koncentrowały się na licznych zagadnieniach z zakresu elektrotechniki, maszyn elektrycznych i metod numerycznych. Przedstawione nowoczesne metody prof. L. Gołębiowski zastosował do zagadnień występujących podczas eksploatacji (również awarii) dużych turbogeneratorów. Prace te prowadził we współpracy z Katedrą Napędów Elektrycznych Mechatroniki Uniwersytetu w Dortmundzie oraz Katedrą Maszyn Elektrycznych AGH w Krakowie i ACK w Krakowie.
Za swoją pracę publikacyjną i badawczą Profesor Lesław Gołębiowski otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Nagrodę MNSWiT zespołową III stopnia za pracę naukową, Medal Komisji Edukacji Narodowej, medal „Zasłużonym dla Politechniki Rzeszowskiej”, 17 Nagród Rektora Politechniki Rzeszowskiej za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną
Dr hab. inż. Jerzy Lewicki, prof. Politechniki Rzeszowskiej, urodził się w 1930 r. w Krakowie. Szkołę średnią ukończył w Ropczycach w 1949 r. W latach 1949 –1953 studiował na Wydziale Elektromechanicznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, uzyskując dyplom inżyniera elektryka, a w 1956 r. dyplom magistra inżyniera. Po skończeniu studiów pracował na Wydziale Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa AGH w Krakowie jako asystent, a następnie po uzyskaniu stopnia doktora jako adiunkt do 1968 r.
Stopień doktora nauk technicznych otrzymał na macierzystej uczelni w 1965 r. na podstawie dysertacji pt. Praca niektórych m-fazowych układów prostowniczych przy komutacji wieloanodowej . W 1968 r. Profesor Jerzy Lewicki rozpoczął pracę w ówczesnej Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie najpierw w Zakładzie Maszyn Elektrycznych, a następnie w Zakładzie Urządzeń Elektrycznych. Prowadził badania z zakresu teorii obwodów energoelektronicznych, stając się prekursorem tej dziedziny wiedzy na terenie Podkarpacia. Zwieńczeniem prac badawczych i naukowych prowadzonych w Rzeszowie była rozprawa habilitacyjna pt. Zlinearyzowany model prądowo-strumieniowy transformatorów zasilających przekształtniki o komutacji naturalnej, na podstawie której Rada Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej nadała Mu w 1998 r. stopień doktora habilitowanego w dyscyplinie elektrotechnika, specjalność energoelektronika.
Profesor Jerzy Lewicki odegrał znaczącą rolę w historii Wydziału Elektrycznego Politechniki Rzeszowskiej, sprawując przez 23 lata funkcję kierownika Zakładu Urządzeń Elektrycznych (przemianowanego w 1979 r. na Zakład Energoelektroniki i Elektroenergetyki) oraz przez 15 lat łącznie funkcję dyrektora Instytutu Elektrotechniki (na prawach wydziału), a następnie funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego Politechniki Rzeszowskiej.
Za swoją pracę Profesor Jerzy Lewicki otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal im. Pożaryskiego, Złotą i Srebrną Odznakę SEP. Został także uhonorowany przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego nagrodą III stopnia za osiągnięcia dydaktyczne oraz wielokrotnie Nagrodami Rektora Politechniki Rzeszowskiej.
W pracy zawodowej i życiu prywatnym Profesor zawsze prezentował dużą kulturę osobistą. Wczuwał się w potrzeby podległych mu pracowników. Jego dewizą zawsze była prawość i uczciwość. W październiku 1995 r. Profesor Jerzy Lewicki przeszedł na emeryturę, jednak nadal uczestniczył w działalności naukowej macierzystej jednostki i Wydziału.
Wypowiedź Prof. Lesława Gołębiowskiego odnośnie znaczenia dla niego tytułu Profesora Honorowego Politechniki Rzeszowskiej:
Będąc w Liceum uczestniczyłem w uroczystym wmurowaniu kamienia węgielnego pod budynki naszego Wydziału Elektrycznego Politechniki Rzeszowskiej przy ulicy Wincentego Pola. Nie wiedziałem wtedy, że większość mego życia zawodowego będzie związane z tą Uczelnią. Mimo moich wyjazdów naukowych do innych Ośrodków Naukowych w Polsce i zagranicą, zawsze wracałem na Politechnikę Rzeszowską. Przyznanie tytułu Honorowego Profesora jest okazją do wspomnień z mojej drogi zawodowej i naukowej. Spotkałem na niej wspaniałych Profesorów, jak też Kolegów. Wiele zawdzięczam Prof. Janowi Woźniackiemu, Prof. Włodzimierzowi Kalicie, Doc. Irenie Kuzora, którzy wiele mnie nauczyli i byli dla mnie wzorem naukowca. Wiele też zawdzięczam Prof. Władysławowi Kołkowi, Arkadiuszowi Puchale i Marianowi Nodze, z którymi współpracowałem na AGH w Krakowie. Moim wzorem i jednocześnie przyjacielem jest Prof. Tadeusz Stefan Kulig z Technicznego Uniwersytetu w Dortmundzie. Wspaniałym Naukowcem, wzorem i jednocześnie życzliwym przyjacielem, któremu wiele zawdzięczam, jest też Prof. Henryk Tunia. Wiele zawdzięczam też twórcom Poznańskiej Szkoły Maszyn Elektrycznych, Prof. Andrzejowi Demenko i Prof. Lechowi Nowakowi. Wszyscy oni przyczynili się do moich osiągnięć naukowych i dydaktycznych, dzięki którym teraz mogę uzyskać zaszczytny tytuł Honorowego Profesora Politechniki Rzeszowskiej. Chciałbym też serdecznie podziękować Prof. Jerzemu Bajorkowi, Prof. Kazimierzowi Buczkowi, Paniom dr. Izabeli Rusin i dr. Kazimierze Rzepce za pomoc, współpracę i życzliwość podczas pracy w Katedrze Elektrotechniki. Dzięki temu tytułowi Honorowego Profesora będę mógł w dalszym ciągu brać aktywny udział w działalności dydaktycznej, naukowej i organizacyjnej naszego Wydziału, a w szczególności: prowadzić zajęcia dydaktyczne, uczestniczyć w kształceniu kadry naukowej, wygłaszać wykłady o charakterze retrospektywnym lub popularnonaukowym oraz pełnić funkcje organizacyjne. Będę starał się jak najdłużej owocnie uczestniczyć w pracach naukowych naszej Katedry i Wydziału.